Profesor Stanisław Gebhardt (1928) W latach II wojny światowej żołnierz Szarych Szeregów i Armii Krajowej, po aresztowaniu więzień obozów koncentracyjnych Gross Rosen i Mathausen. Do roku 1990 pozostawał na emigracji. Studiował ekonomię w Londynie i na paryskiej Sorbonie. Współorganizował centrum studiów problemów działania systemu demokratycznego i zagadnień międzynarodowych, w Rzymie, pod nazwą Esperienze Internazionali (1962 -1976). Angażował się w działalność wydawniczą, dzięki której do Polski dotarło wiele wartościowych publikacji o tematyce politycznej i gospodarczo-społecznej. Współpracował z rozgłośnią „Wolna Europa”. Jako ekonomista zajmował się m.in. sprawami rozwoju Wietnamu oraz Ameryki Łacińskiej. Od 1963 do 1972 był dyrektorem FIS: Międzynarodowej Fundacji Solidarności w Rzymie.

W latach 1954 – 1985 był członkiem władz Stronnictwa Pracy na uchodźstwie oraz członkiem Prezydium SP i ostatniego Komitetu Wykonawczego. Brał czynny udział i współtworzył wiele organizacji społecznych i kulturalnych na wychodźstwie, np. Związek Studentów Polskich, Związek Młodych Unii Federalnej Europy, Związek b. żołnierzy AK, Macierz Szkolna, Grupa „Merkuriusza” itp., w Wielkiej Brytanii i Francji a we Włoszech Rada Polaków we Włoszech, Klub Polski w Rzymie itp. Jako przedstawiciel polskich organizacji uczestniczył w spotkaniach młodzieży europejskiej organizowanych przez Zjednoczenie Młodzieży Chrześcijańsko-Demokratycznej. W latach 1951 – 1953 był członkiem Parlamentu Młodzieży Europejskiej. Spotykał się m.in. z Robertem Schumanem oraz Konradem Adenauerem. W latach 1954 – 1959 był sekretarzem generalnym Sekcji Młodych Chrześcijańskich Demokratów Unii Europy Środkowej z siedzibą w Paryżu, później w 1959 – 1962 sekretarzem Komitetu Światowego Międzynarodowej Unii Młodych Chrześcijańskich Demokratów oraz zastępcą sekretarza generalnego europejskiej sekcji tejże Unii, a następnie w latach 1962 – 1968 sekretarzem generalnym. W latach 1969 – 1973 sekretarz wykonawczy Unii, następnie od 1973 odpowiedzialny w sekretariacie Unii za rozwój chrześcijańskiej demokracji w świecie (Afryka, Azja), oraz za kontakty z oficjalnymi organizacjami międzynarodowymi gdzie Unia miała statut doradczy np.: ONZ, UNESCO, Rada Europy, Światowa Unia Parlamentarna, OECD i inne. W latach 1960 – 1981: prowadził konferencje nt. systemów politycznych, działania demokracji i organizacji społeczno – gospodarczych w perspektywie chrześcijańsko – demokratycznej; IFEDEC – Caracas; IDEC – Santiago de Chile; Uniwersytet w Akra (Ghana) oraz doraźne konferencje we wszystkich krajach reprezentowanych w Unii lub na zaproszenie np. Indie, Japonia, Malezja, Botswana, Kanada i USA. W latach 1990 – 1995 pełnił funkcję wiceprezesa Chrześcijańsko Demokratycznej Unii Europy Środkowej w Bratysławie, następnie w 1991 – 1995 wiceprezesa Światowej Unii Chrześcijańskich Demokratów w Brukseli.

Po powrocie do kraju, w latach 1990 – 1994 współpracował przy odbudowie Stronnictwa Pracy w Polsce (nazwa została zmieniona w 1990 na Chrześcijańsko Demokratyczne Stronnictwo Pracy – ChDSP), którego został wiceprezesem. W latach 1995 – 1998 współzałożyciel Ruchu Odbudowy Polski (ROP) i wiceprezes; kandydat na senatora z Radomia. Od 1994 prezes Fundacji Odbudowy Demokracji im. Ignacego J. Paderewskiego (dawniej Fundacja im. Frontu Morges) i przewodniczący Rady Instytutu Rozwoju Śląska. Od roku 2020 przewodniczący Rady Programowej Instytutu Dziedzictwa Myśli Narodowej im. Romana Dmowskiego i Ignacego Jana Paderewskiego. Kawaler wielu odznaczeń polskich i międzynarodowych.